سنجش میزان رضایت مندی روستاییان از اسکان در مجتمع های زیستی روستایی احداث شده پس از رویداد زلزله.مطالعه موردی : شهرستان زیرکوه

کیفیت زندگی مفهومی است که برای ترسیم توسعه رفاه جامعه به کار می رود. کشور ما در منطقه ای زلزله خیز واقع شده است. از آنجا که بخش عمده ای از جمعیت کشور در مناطق روستایی ساکن هستند، وقوع سوانح طبیعی در مناطق روستایی با توجه به آسیب پذیری بسیار بالای این مناطق، همواره یکی از مهم ترین دغدغه های برنامه ریزان روستایی می باشد. گاهی حوادث طبیعی خود به تنهایی یک بحران محسوب نمی شود، بلکه بحران زمانی رخ می دهد که جامعه ای بالاجبار در محلی ساکن شوند که برنامه ریزان بدون توجه به علایق و خواسته های آنان، در نظر گرفته اند. بنابراین ارزیابی شاخص کیفیت زندگی در نواحی روستایی آسیب دیده ای که به دلایل مختلف تجمیع گردیده اند دارای اهمیت است. با توجه به این موضوع، اهمیت بحث و کمبود تحقیقات علمی در ناحیه ی مورد مطالعه، با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و با تأکید بر مطالعات اسنادی، این پژوهش به دنبال ارزیابی نقش مجتمع های زیستی روستایی بنا شده پس از رویداد زلزله در بهبود کیفیت زندگی مردم در مقایسه با قبل از زلزله با استفاده از شاخص های ذهنی کیفیت زندگی می باشد. برای تعیین حجم نمونه از فرمول کوکران استفاده گردید. همچنین جهت بررسی پایایی پرسشنامه از آزمون آماری آلفای کرونباخ استفاده شد. پرسشنامه مورد استفاده از سوالات بسته با پاسخ های در طیف لیکرت پنج مقیاسی متناسب با قلمروهای عمده ی زندگی تشکیل شد؛ سپس یافته های حاصل از پرسشنامه ی میدانی با استفاده از آزمون های t و ویلکاکسون به کمک نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج پژوهش حاضر نشان می دهد که تجمیع روستاها توانسته بهبود چشمگیری در کیفیت زندگی ساکنان روستایی ایجاد کند. در 4 مجتمع مورد مطالعه به جز در قلمرو درآمد و ثروت در 9 قلمرو دیگر روند مثبتی مشاهده می شود.